پرژین

چون محیط کار من در مرکز شهر است و من در طبقه دوم ساختمان هستم،از بس در جریان جزییات ماجراهای روزانه هستم می توانم خودم را به عنوان یک شاهد عینی اتفاقات روزانه این شهر به سازمان ملل معرفی کنم.سارا گفت:- حالا لازم نیست خودت رو به سازمان ملل معرفی کنی.تعریف کن ببینم امروز چی شد؟تعریف کردم و بعد از تمام شدن حرف هایم،سارا خیلی شاکی پرسید:- چرا فیلم نگرفتی؟- بخاطر اون تک تیراندازه! امروز کلا به سمت من نشانه گرفته بود!- تک تیرانداز؟- آره یک تک تیرانداز رو به روی اداره ما گذاشتن و بیچاره بیست و چهار ساعته تفتگ به دست یا میاد و میره یا تکیه میده به تفنگش و میشینه و یا به سمت من نشانه میره!- واااااااااا!- اره.امروز همش رو موود سوم بود و دیگه من جرات نکردم فیلم بگیرم!- نمی ترسی؟- چرا بترسم؟-چه می دونم.تیره دیگه.اگه یهو به صورت خطا بیاد سمتت، چکار می کنی؟- هیچی.آدم مرده چه کاری می تونه بکنه؟- وااااااا خوب میزت رو کمی جابجا کن!- اتفاقا همه همکاررها این نظر رو دارن.اما حوصله ندارم.- مساله مرگ و زندگیه هاااا. ممکنه بمیری!- خودت بمیری!- منم میمیرم.اما صد سال دیگه.ولی تو با این اوضاعی که داری احتمال یهو مردنت خیلی بالاست دوست عزیز!- بعله درسته همینطوره!!! بخوانید, ...ادامه مطلب