آزردگی خاطر

اینترنت طوری شده است که گاه هست و گاه نیست.معلوم هم نیست کی هست و کی نیست.اما،اینطوری هم نیست که کلا نباشد و یک پیام بعد از سه- چهار روز هنوز نرسیده باشد.

درست است که دیدن پیام ها اختیاری است و کسی حق ندارد نسبت به اینکه پیامش دیده نمی شود اعتراض کند.اما،این ندیدن ها به هر حال حامل پیام های جدی و مهم است.

من به آزادی های فردی سخت معتقد هستم و می دانم آدم ها حق دارند هر وقت دلشان خواست در دسترس نباشد.اما خوب نمی توانم‌ با احساس نادیده گرفتن شدن‌ کنار بیایم.