بلفاست

برخلاف تمام هم سن و سال هایم،مهاجرت هیچوقت بخشی از برنامه زندگی من نبوده است(غیر از چند سال گذشته که تلاش هایی کردم).دلیل خاصی هم نداشتم.فقط دوست داشتم اینجا بمانم و از طرفی مطمئن بودم مسائلی از زندگی که من را آزار می دهد با تغییر جغرافیای محل زندگی ام تغییر نمی کند.

آدم های زیادی را می دیدم که می رفتند.با دست خالی هم می رفتند.البته جوانی را همراه و آینده را پیش رو داشتند.با اینهمه قطعا دل به دریا زدن و پا در کوهستان گذاشتن نمی توانست آسان باشد.اما،آدم ها طوری با اصرار و لجاجت عزم بر رفتن می کردند که من فقط حیرت زده نگاه می کردم.

همه هم انگار راضی بودند.آنقدر راضی که تمام سعی شان را می کردند بقیه اعضای خانواده شان را هم ببرند.نمونه اش همین گلاله دوست ما.اول خواهرش رفت و بعدش یک ماه پدر و مادرش برای دیدار با دخترشان رفتند و به قول گلاله مادرش گفته است فقط بخاطر او برگشته است وگرنه آنجا می ماند.اصلا انگار نوعی افسردگی گرفته بود بخاطر برگشتن.در نهایت گلاله و خواهر دیگرش به همراه پدر و مادرشان به خواهر مهاجرشان پیوستند.

یک خانواده دیگر از فامیل های مادی من هم خانوادگی مهاجرت کردند.پدر و مادر و سه برادر و دو خواهر سی سال پیش .سوگل دوست من به همراه هلاله و دو برادرشان پانزده سال پیش.خانم و آقای همسایه به همراه دختر و پسرشان بیست و پنج سال پیش.دختر و پسر فوزیه دوست من پنج سال پیش.خواهر نیلوفر بیست و پنج سال پیش.و خوب خیلی های دیگر.من از دور نگاه می کردم و اینهمه رفتن این حس را به من می داد که مهاجرت خیلی هم سخت نیست.

تا اینکه خشم و بغض ایرانیان خارج از کشور را در حوادث اخیر دیدم.برایم عجیب بود که آنها از ما هم خشمگین تر و پر بغض تر باشند.اما بودند و این یعنی تمام آنچه من در مورد مهاجرت فکر می کردم اشتباه بوده است و این اشتباه همین الان بعد از دیدن فیلم بلفاست صد برابر محرزتر شد برای خودم.یک خانواده می خواهند از ایرلند بروند اتگلیس و این هجرت آنقدر پرسوز و گداز است که اشک آدم در می آید.(تازه فقط از ایرلند به انگلیس و نه ایران به کانادا) بعد به این فکر کردم چه اشک هایی ریخته شده و چه آه هایی کشیده شده پشت سر آنهایی که رفتند و چه اشک هایی ریخته اند و چه آه هایی کشیده اند آنهایی که رفتند.