خاک قند و خیار شور

به این نتیجه رسیده ام که خالی بودن همیشگی یخچالم یک ربطی به علاقه ام به سبک مینیمال دارد.یعنی،چون از فضاهای شلوغ خوشم نمی آید،بصورت ناخودآگاه حتی فضای داخل یخچال را به سبک مینمال دیزاین میکنم.حالا این را داشته باشید، تا با هم سری به فضای داخلی یخجال مادرم بزنیم که در آن جای سوزن انداختن نیست.از رب و زیتون و ماست و پنیر و میوه بگیر تا تخم مرغ و شربت سینه و مربا و کشمش و ابلیمو در دسترس است.همیشه هم همینطوری است و من با نگاه کردن به آن سرگیجه می گیرم و باز هم بصورت ناخودآگاه معمولا فقط قسمت میوه ها را نگاه می کنم و سعی می کنم قانون نادیده انگاری را برای طبقات دیگر اجرا کنم و اجرا می کتم وگرنه جدا سرم گیج خواهد رفت.

اما،امروز فرق می کرد و خیلی گرسنه بودم و دنبال قوت لایموت می گشتم.منظورم از قوت لایموت هم هر نوع خوراکی است که خوشمزه باشد.چون غذای روی گاز چنگی به دلم نمی زد.وسط گشت و گذار بین طبقه ها یک شیشه کوچک خیار شور چشمم را گرفت که روی شیشه یک برچسب زده شده بود و رویش نوشته شده بود:خاک قند.خط،خط مورچه بود و اینکه روی شیشه خیار شور برچسب خاک قند زده شده بود،برایم تبدیل شد به یک معما.شیشه را برداشتم و داخل آن را نگاه کردم که پر از خیارشورهای با دقت خورد شده بود.یک تکه کوچک خیار شور برداشتم و خوردم و به نظرم خیلی خوشمزه رسید.پس کل خیار شورها را ریختم توی یک بشقاب تا با غذای روی گاز میل کنم.

در حال تناول غذا و خیارشور بودم که مادرم رسید و یک نگاهی به من و غذا و خیارشورها انداخت و رد شد.کمی بعد شیشه خیار شور را دید و با خنده گفت:

- خیارشورها رو از این شیشه برداشتی؟ فکر کردم خودت خوردشون کردی و کلی تعجب کردم که چطور حوصله این کار رو داشتی؟

بله،این جمله حاوی این نکته مهم است که مامان چقدر دقیق من را می شناسد،اما،حاوی یک صنعت ادبی هم هست به اسم تلویح و تلویحا به بی حوصلگی متهم شدم که البته این اتهام را می پذیرم.با این دفاع که من همیشه برای خودم خیارشورها را خورد می کنم.حالا درست است که توجه و دقت نمی کنم و قطعات خیار شور نظم و ترتیب و ادب و تربیت خیارشورهای داخل شبشه خاک قند را ندارند‌اما،به هر حال خیارشورهای خورد شده هستند‌ و خیلی کم یعنی به ندرت پیش می آید که خیارشورها را خورد نکنم و گاز بزنم‌